Όταν καταλήγεις να είσαι αιμοκαθαιρόμενος, για τους περισσότερους ασθενείς αυτό αποτελεί πλέον… τον τρόπο ζωής μέχρι το θάνατο.
Το να έχεις μια νόσο η οποία… δεν θεραπεύεται, και το να υποβάλλεσαι σε μια θεραπεία που στοχεύει… απλά να σε διατηρεί ζωντανό, με ένα επίπεδο ζωής… κατώτερο από του μέσου συνανθρώπου μας, είναι αυτό που βιώνουμε κι αισθανόμαστε καθημερινά.
Φυσικά, δεν αναμένω να καταλαβαίνετε αυτό που βιώνουμε, αλλά προσωπικά… δεν θα το ευχόμουν σε κανένα από εσάς ή σε κάποιο από τα αγαπημένα σας άτομα να το βιώσει ποτέ.
Το να περιστρέφεται… όλη σου η ζωή, αλλά και… όλης της οικογένειας σου ….γύρω από τη θεραπεία της ΑΚ, αποτελεί κάτι που μας ξεπερνά ως ανθρώπους.
Δεν είναι τυχαίο… που τα ποσοστά κατάθλιψης ανάμεσα στους ΑΚ ασθενείς είναι … πολύ υψηλότερα απ΄ότι στον υπόλοιπο πληθυσμό.
3 φορές την εβδομάδα ΑΚ…. αιμοδιαλυόμενοι αλλά…. και διαλυμένοι κυριολεκτικά… σωματικά και ψυχολογικά μετά από κάθε θεραπεία, και στις ενδιάμεσες μέρες να προσπαθούμε να συνέλθουμε για…την επόμενη θεραπεία.
Δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας ή τη ζωή της οικογένειας μας, δεν μπορούμε να χαρούμε τα παιδιά μας που μεγαλώνουν, δεν έχουμε το χρόνο και τη διάθεση για κοινωνικές σχέσεις ή για ξεκούραση μέσα στην εβδομάδα.
Τι μας απομένει;
Μια Κυριακή…όπως όλος ο κόσμος…
για λίγη ξεκούραση,
για να χαρούμε λίγο και να μας χαρεί λίγο η οικογένεια μας,
για να μπορέσουμε να πάμε λίγο εκκλησία, να πάμε μια βόλτα με την οικογένεια μας,
για να μπορέσουμε να βρεθούμε όλοι μαζί γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι
… όπως όλος ο κόσμος…
Η ΑΚ τη Κυριακή μας στερεί τα… ελάχιστα… μικρά… κι ανθρώπινα πράγματα … που για εσάς είναι… αυτονόητα, αλλά για εμάς… είναι πολυτέλεια.
Είμαστε οι άτυχοι στη ζωή… δεν είμαστε όμως κατώτεροι στο δικαίωμα για ζωή…
και το να μας αποκλείσετε από αυτή την ελάχιστη μικρή ευχαρίστηση…
δεν ξέρω αν έχετε το ηθικό ή νομικό δικαίωμα να το κάνετε
και σίγουρα δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό από τη Παγκύπρια Οργάνωση Νεφροπαθών.
